N. HOCA: Bak oğlum, bundan sonra bu sana ders olsun…

Hoca bir gün kasabaya gitmek ister, oğlu da ısrar eder ve o da gelir. 
Oğlunu eşeğe bindirir, kendisi yaya olarak yürür. 
Yolda rastladıkları bir köylü:
“Aman Allahım, ne günlere kaldık! Bakın şu işe! Babası yürüyor, oğlu eşeğe 
binmiş. Vay vay vay!“ der.
Bunun üzerine Hoca oğlunu indirir, kendisi biner ve yola devam ederler. 
Kasabaya yaklaşırken karşılaştıkları başka bir köylü kaşlarını çatarak:
“Ne kötü adamsın be, çocuğu yürütüyorsun, kendin biniyorsun! Ayıp, ayıp!“ der.
Hoca bu sefer eşeğe çocuğu da bindirir ve ikisi eşek üstünde devam ederler. 
Biraz gidince, bir başka köylü onları görür:
“ İnsafsızlık bu! Hayvana acımıyor musunuz?“ der.
İkisi de eşekten inerler ve kasabaya kadar yaya yürürler. 
Tam kasabaya girdiklerinde, kahvenin önünde oturanlar onları görürler ve dalga 
geçerek gülüşürler:
“ Yahu, eşek hiç boş gider mi? Aptal mısınız siz? Niye binmiyosunuz ki?“ diyerek
şaşkınlıklarını anlatınca, Hoca önce onlara öfkeli öfkeli bakar, sonra da oğluna döner
ve ona güzel bir öğüt verir:
“Bak oğlum, bu sana ders olsun, bundan böyle sen doğru bildiğini yap! Yoksa
yaptıklarınla herkesi memnun edemezsin.“
Kıssadan hisse…
Günlük hayatta da öyle değil midir? 
Ne yaparsanız yapın, kimseye yaranamazsınız ve 
kimseyi de memnun edemezsiniz. Mutlaka bir kulp bulup takarlar…
Demek ki bu yüzyıllardan beri hiç değişmemiş. 
Hoca’nın bu öğretici fıkrası da kulağımıza küpe olsun… 

Okunma Sayısı: 138