KENDİNİ BİLMEK

Bu virüs sal­gı­nı he­pi­mi­ze bir­ şey öğ­ret­ti .Yal­nız ka­lın­ca gönül ay­na­mı­za bak­ma­mı­za ve­si­le oldu. Ken­di­mi­zi ken­di­mi­ze sor­ma­nın ge­rek­li­li­ği­ni ,su­ra­tı­mı­za şamar gibi vurdu. Bir vu­ruş­la bütün dün­ya­da biz­le­ri TUŞ etti.?An­la­dık ki (an­la­ya­bi­le­ne) biz­ler­den daha güç­lü­le­rin­de bu dün­ya­da bu­lun­du­ğu­nu ha­tır­lat­tı.
HAKİKATEN BİZ KİMİZ.?
Yu­na­nis­tan­da DELFİ antik şeh­ri­nin gi­ri­şin­de , bir yapı üze­rin­de bu­lu­nan blok taş üze­rin­de şöyle yazar: K E N D İ N İ B İ L.
Yıl­lar sonra içi­miz­den çıkan o ünlü oza­nı­mız­da :K E N D İ N İ B İ L demiş(Yunus Emre)Dini öğ­re­ti­le­ri­miz­de de ,ken­di­ni bil­me­nin önemi ve ge­re­ği,"Ken­di­ni Bilen Rab­bi­ni Bilir" şek­lin­de ta­nım­lan­mış bu güne kadar.

İşte bu ne­den­le ,bugün ken­di­min oto kri­ti­ği­mi yap­ma­ya ça­lı­şa­ca­ğım.
Bende çok büyük etki bı­ra­kan ,1863-1933 yıl­la­rı ara­sın­da ya­şa­mış
ozan Kons­tan­tin KAVAFİS ini ŞEHİR şi­iri­ni ken­di­me for­mat­la­ma­ya ça­lı­şa­ca­ğım. Yine siz­ler­le sa­mı­mi bir soh­bet bi­çi­min­de.
Gü­nü­müz­den 71 yıl önce ,aile­min al­tın­cı ço­cu­ğu ola­rak ,Dat­ça­da,dün­ya­ya ayak bas­mı­şım. İkiz olan ağa­bey­le­ri­min (İsmail/Sü­ley­man) kırk­lı yıl­lar­da bir ay için­de bu dün­ya­dan göçüp git­tik­le­ri­ni ,nufus ka­yıt­la­rı­mız­dan ve en büyük ab­lam­dan öğ­re­ni­yo­rum.
,Son yedi yıla kadar olan 4 kar­deş be­ra­ber­li­ğin­den ay­rı­lıp giden or­tan­ca Abla be­ra­ber­li­ği­miz­den arda kalan 3 kar­deş. 1979 ylı baş­la­yan hayat ar­ka­daş­lı­ğı­mın mah­sül­le­ri 2kı­zım 1oğ­lum, de­va­mın­da da kız­la­rım­dan birer erkek torun. Ben yine benim ama kimim.?
Eği­tim amacı ile ,1961 yıl­la­rın­da bir başka ülke gibi gör­dü­ğüm 4 yıl ya­şa­dı­ğım İZMİR.?Sonra bir başka deniz gibi gör­dü­ğüm AN­KA­RA.?Bu­ra­sı­nı elli yıl başka bir şehir sa­nı­ver­mi­şim.Bu benim ka­de­rim­di. Her zaman ne zaman dö­ne­ce­ğim kader, di­ye­rek ya­şa­dı­ğım bu şe­hir­de ,ka­de­ri­min ce­se­di gö­mü­lü oldu.?Ka­de­rim ne kadar ka­la­cak bu çorak ilde bil­mi­yo­rum.
Ba­şı­mı ne­re­ye çe­vir­sem,ne­re­ye bak­sam,ha­ya­lı­min yı­kın­tı­la­rı­nı gö­rü­yo­rum öm­rü­mün.Bo­şu­na bunca yıl­la­rı­mı ge­çir­di­ğim bu şe­hir­de. Bunca yıl­dan sonra yeni bir şehir bu­la­mı­ya­ca­ğım ger­çek.Ha­yal­le­ri­mi gö­me­bi­le­ce­ğim bir yerde.?Aynı so­kak­lar­da do­laş­sam­da,aynı ma­hal­le­de ko­ca­mış ve dö­kül­müş kır düş­müş saç­la­rım ol­sa­da,ço­cuk­luk ha­yal­le­ri­mi ya­şa­dı­ğım il­çem­de ya­şa­mak­mış hayat.?Bu sal­gın gel­me­den önce. Ka­de­rim dönüp do­la­şıp bu şehre gel­mek­miş.
Başka bir­şey­ler ummak,ümit etmek is­ti­yo­rum,Çı­ka­cak bir yol ve va­sı­ta ol­ma­sa­da,ha­ya­lim­le­de olsa ,dik­ti­ğim ve ıslah et­ti­ğim bir zey­tin ağa­cı­nın göl­ge­sin­de ola­bil­me ha­ya­li­me en­gel­mi var.
Dönüp do­la­şıp, dö­kül­müş kır saç­la­rım­la il­çe­me dö­ne­bil­me­yi ümit edi­yo­rum.
El­bet­te usta ozan Kos­tan­tin KAVAFİS in bu şi­iri­ni ,bir başka Üs­ta­dı­mız ÇETİN TEKİNDOR un yo­rum­da din­le­me­ni­zi öne­ri­rim.
Ha­ya­tı­mı­zın şaf­tı­nın kay­dı­ğı şu gün­ler­de, düz­gün ya­za­bil­mek de müm­kün ol­mu­yor.
Yal­nız­ca siz­le­re; sı­nır­la­rı­nın ne­re­de baş­la­yıp ne­re­de bit­ti­ği­ni bil­me­di­ği­miz bu ev­ren­de; bir HİÇ ol­du­ğu­mu­zu unut­ma­ya­lım.
Ken­di­mi­ze, sev­dik­le­ri­mi­ze , çev­re­mi­zin tek sa­hi­bi­nin biz ol­ma­dı­ğı­mı­zı ,do­ğa­yı tüm can­lı­lar­la ortak ça , bir­bi­ri­mi­zi ez­me­den ör­se­le­me­den ya­şa­mak zo­run­da ol­du­ğu­mu­zu unut­ma­ya­lım.

ÖNCELİKLE KENDİMİZİ BİLMEMİZ YAŞAM FEL­SE­FEMİZ OLSA.!!
sağ­lı­cak­la,

Okunma Sayısı: 1870