GÜNÜN ANLAMI DİYELİM (BABALAR GÜNÜNE DAİR)

Önce bir parantez açalım: ne olmuş da Haziran’ın ikinci pazarı  babalar günü ilan edilmiş. Çok mu mutlu olmuş bu adamlar. Huzurlu,sağlıklı, güvenli, çocuklarının,ailesinin göz bebeği..içki meyhane bilmeyen, kara kara düşünmeyen, kendi geleceğinde güzel hayaller kurarak istediği gibi bir hayat süren insanlar olduklarından dolayı mı ??? Bırakın bir kıvılcım etkisi bile yapamayan bu babalar günü kutlamasını. Vazgeçin bu sıkıntılı merasimden. Asla gönül alamayız. Çünkü bir gül ile bahar olmaz.!!! )
İstisnasız hepimiz ,sanki dünyaya çocuklarımızı semirtip büyütmeye gelmişiz inancına sıkı sıkıya bağlıyız. Varsa yoksa çocuklarımız.kendi hayatımız ikinci plandadır . Onlar için çalışırız. Onların başarısı ve mutluluğu ile mutlu oluruz. Böyle bir kültür geleneğinin baskısındayız çünkü. Ben ,kendi izlenimlerime göre söylüyorum,şimdiye kadar,hiçbir çocuğun,baba veya annesinin başarısı ve mutluluğu ile mutluluk duyduğunu,onların başarısına odaklandığını, bundan da onurlandığını görmedim, duymadım. İstisnalar vardır tabi. Çünkü toplum hep büyükten küçüğe doğru bir eğim ve akış içerisinde. Hem çocuklar ben merkezci bir anlayışa sahipler ,hem de ebeveynler bunu kabullenmiş durumdalar. Babalar,anneler,hele büyük anne ve büyük babalar tümüyle çocuklardan yana. Şimdiye kadar hiçbir büyüğün “bizlerin de hayatı var. Herkes kendi hayatını yaşasın. “dediğini, yine ,bir iki istisna dışında duymadım. Varsa bile utanarak sıkılarak, yargılanacağını düşünerek demiştir diye varsayıyorum. Aslında biz büyükler kendi kuyumuzu kazmışız. Bizim çocuklarımız da kendi çocuklarına bu bilgi ve öğreti ile davranacaklardır. 
     Bu nedenle, büyüklere sevgi , saygı ve özen her zaman lafta kalmaktadır. Samimiyet yok denecek kadar azdır. Kalan ömrünü mutlu ve huzurlu geçirmesi için çocukların anne ve babalarına ve büyüklerine özen ve ihtimam göstererek,sevgi saygı ve ilgiyi esirgemeyerek baktıklarını ve bakacaklarını kesinlikle sanmıyorum. Beklemiyorum da kendi adıma. Bizler de bu talihsiz gerçeğin bilincinde olarak,yani bilerek katlanıyoruz maalesef. Oysa,anne ve babalar tüm hayatlarını ,sınırsız bir özveri ile,onlara gelecek sağlamak ve hazırlamak için harcamaktalar. Buna aptalca demek geliyor içimden. Bir ömrü feda edercesine öyle benimserler ki işlerini, kazançlarını. Her bir çocuğa dayalı döşeli bir ev,araba,iş yeri,bankada faizde para,hele ikinci bir ev,tarla arsa arazi olursa daha da iyi. Öyle arkadaşlarım var ki.geliri ve yaşam standardı çok iyi olduğu halde ,on senelik elbise ile gezer,bütün dünyayı dolaşıp görmeye,uzun dünya turlarına çıkmaya ömür boyu yetecek kazancı vardır.ama gitmez. Tatile bile gitmez. Çocuklarına rahat bir gelecek bırakmaya ayarlıdır çünkü. Bu dünyadan yeterince zevk,keyif,sevinç,mutluluk ve huzur almadan göçer gider. Çocukları için, onların,yani ana babalarının cenazesi ile uğraşmayı bile angarya gibi gören evlat ve evlat aileleri bilirim. Bütün bu kayıplar üreme içgüdüsünden mi ileri geliyor. Ve buna değer mi. Üremek ayrı,kendini üreyen çocuklara ayırmak,adamak çok ayrı. Kesin olan şey, dengesizlik ve tutarsızlıktır. Yaşamak, herkes için aynı değerde ve önemdedir. Bir armağandır,bir şanstır. Tekrarı asla olmayacak bir şans. Daha önce de yazdığım gibi,balık vermek yerine balık tutmayı öğretmek ve insana,hayata ve canlılara karşı net bir sorumluluk,yükümlülük aşılamak. Senin kazancın,servetin, senin emeğinin ürünüdür.ve sadece sana aittir. Harcamakta,değerlendirmekte,faydalanmakta, tamamen özgürsün. Oysa sen ve sen gibi babalar daha ölmeden kendilerine kalacak mirasın peşinde olan sayısız çocuklar var. Bu adil değil.kimsenin hakkı da değil.çünkü miras hakları, ölümle doğar.sağlığında kimseden miras payının verilmesi istenemez. Hem hukuken,hem ahlaken hem de gelenek ve töre olarak. Bunu unutmamalı . Özellikle evlatlara sesleniyorum.geç olmadan, büyüklere, (ana-babalara ) hak ettikleri mutluluk ve huzuru yaşamalarına samimiyetle önem vermeli, destek olmalıdır.yine unutmamalıyız ki , ölüm hepimiz için,ne vakit bizi bulacağı belli olmayan en net ve kaçınılmaz tek kaderdir. Anneler cennetle müjdelenmiştir dinimizde. Babalar için de şu direktif verilmiştir."eğer Allaha kulluk etmek farz olmasıydı, tüm çocukların babalarına kulluk etmeleri emrolunurdu .." bütün sevgi ve saygıyı hak eden babaların huzur ve mutlu yaşama haklarını onlara içtenlikle bırakan destek olan, teşvik eden evlatlara sesleniyorum. Hayatınızı,dünyaya gelişiminizi, çocukluk,gençlik,büyüme ve uzun bir eğitim öğretim yaşantınızı borçlu olduğunuz, geleceğinizi bile sizin adınıza sayısız gecelerde planlayan, garantiye alan babalarınızın tüm zamanları kutlu olsun.ve helal olsun. 

Okunma Sayısı: 100