DOĞRU ANLAMAK 52 -YAŞAM ÖLÇEKLERİ ÇOKLUKTA YALNIZLIK

35.    Dikey yalnızlık adını verdiğim bir garip durum var ortalıkta. Ortalık diyorum. Çünkü bu konumda yalnız olmadığımı var sayıyorum.  Hayat, doğa ve genetik olguların geliştirip kişiliklere sessizce aşıladığı bir tuhaf yalnızlık sendromu.  Görünürde hiç yalnız değildir.  Çevresi insan dolu.  Hatta çokça kadın, bolca arkadaş , yoldaş doludur.  Sevilir, sayılır,  beğenilir.  Eksik olan bir şey yok gibidir hayatında.  Ne var ki bunlar niceliksel,  sayısal çevresel ilgilerdir.  İletişimler ayaküstü,  sıradan,  eğlence ve sohbet maksatlıdır, o kadar.  Derinliği olmayan yaklaşım ve yakınlaşmalardır. Derin bir boşluk hissini yaşamanın ne olduğunu ancak yaşayanlar bilebilir. Tanıdık bir arkadaş vardı. Oldukça hareketli, çok başarılı, avukat,  öğretmen, müzisyen, besteler yapan, ud, tanbur ve klasik kemençe çalan, Türk çalgıları yapan bir luthier, Yazar, editör, sporcu, aktör (Yıllarca , ünlü komedyen Tevfik Gelenbe tiyatrosunda oynadı) ve daha bir çok dalda kendini göstermişti.  Bir gün onu, oturduğu Üsküdar , Ahmediye, Cuma pazarı sokağından meydana doğru yürürken görmüştüm. Dalgın , sanki düşünceli ve ne yapacağını bilmeyen bir tavırda yürümekteydi. Karşı meydanı geçerek   kaldırım kenarında durdurmuş, beklemeye başlamıştı. İlgimi çektiğinden takip etmeyi denedim. Durduğu yerde en az 15 dakika öylece kaldı. Durgun, sessiz ve dalgın.  Tamam dedim. Kesin bir derdi var. Dükkanı yardımcıya bırakıp koştum yanına. 
-Merhaba dostum. ” İrkilerek başını çevirdi. Beni gördüğüne sevinmiş gibiydi. 
-Merhaba. Turan’cığım. 
-Sağol. Sen nasılsın. 
-İyiyim. ”dedi , başını önüne eğdi. 
-Bak dostum.  Uzatmama gerek yok. Seni tanırım , ne kadar bilmesem de. Bana göre iyi değilsin. Sıkıntılı falan. Lütfen konuş benimle. Seni merak ettim. Deminden beri izlememi hoş gör. Yarım saate yakın yıkılmış bir insan gibi, bu kaldırımda caddeye devrilecek kadar dengesiz…Lütfen , konu ne söyle. Dönüp baktı bana. Omuzuma koydu elini. Gülümsedi. 
-Nörotik depresyon  olabilir dedi Tamer hoca. Bir süredir anlamadığım bir boşluk içindeyim.  Boşluk mu, sahipsizlik mi, yalnızlık mı?Bilemiyorum. Kaç gündür evden çıkıp buraya geliyorum. Aynı noktada durup tuhaf bir kararsızlık yaşıyorum. Sanki bu dünyada tanıdığım bir akrabam, arkadaşım, yakınım yokmuş gibi. Yapayalnız, kimse yokmuş gibi. Issız ve terkedilmiş. Tuhaf, dikey yalnızlık.  … İyi ki geldin. Duruşmaya yetişeceğim. geç kalmayayım. Saatine baktı. Yeterince zaman geçirmişim. Görüşürüz sonra. . ”
    Daha sonra duydum. İstanbul’dan temelli ayrılmış. O yüzden kimileri için dikey yalnızlık bir nevi kader oluyor.  Çünkü kendi karar ve tercihleri ile önüne geçemedikleri kültürel, zihinsel ve ruhsal bir başına kalmışlıktır.  Şahsın doğal özellik ve yetenekleri ,  titiz gelişim,  öğrenim,  eğitim ve yetiştirilme biçimleri de bu sonucu desteklemiştir ne yazık ki.  Elinde olmadan böyle acıtan bir uzaklığa mahkum olmuştur sanki.  .  Farklı dünya görüşü, sosyal ve ruhsal çözümler,  düşünce,  duygu, sanat,  insan, varlık,  farklı inanç yorumu, canlı, doğa , müzik,  tanımlamalar,  hatta espriler,  değer yargıları ve yorum anlayışları bir türlü ikizini, yankısını bulamamıştır.  Yüzlerce insan arasında ve yakınındayken ,  bu tür yalnızlık böylece oluşuyor ve derinden yaşanıyor.  Yani , kuyu benzeri dikey bir yalnızlık
 

Okunma Sayısı: 102