BAYRAMLAR VE ZİYARETLER (17)

Bay­ram­lar­da biz­le­re en an­gar­ya gelen şey, bü­yük­le­rin zi­ya­re­ti,bizim bü­yük­le­ri zi­ya­re­ti­miz,bir de mezar zi­ya­ret­le­ri­dir. Neden an­gar­ya görüp,mıy­mın­tı­lık yap­tı­ğı­mı­zın tek an­la­mı, ve­fa­sız­lık ve min­net yok­lu­ğu­dur. Bü­yük­le­ri­miz ve ta­nı­dı­ğı­mız yaşlı in­san­la­rın geç­mi­şi­ni bir dü­şü­ne­lim. Bizim ço­cuk­lu­ğu­mu­za ve belki ilk genç­li­ği­mi­ze rast­la­yan genç za­man­la­rı­dır. Bu in­san­lar,kendi za­man­la­rın­dan ve ha­yat­la­rın­dan fır­sat ya­ra­ta­rak, et­ra­fı­mız­da do­laş­mak­ta,iz­le­mek­te ve kol­la­mak­ta­dır biz­le­ri.?Uzun yıl­lar hem de. He­pi­mi­zi biz­den çok iyi ta­nı­yan,yar­dım­cı olan,na­si­hat eden, yan­lış­la­rı­mı­za göz yuman,hoş gören ve tav­si­ye­ler­de bu­lu­nan ha­ri­ka in­san­lar­dır.Kı­sa­ca biz­le­ri ha­ya­ta ha­zır­la­yan doğal eğit­men­le­ri­miz gibi dav­ra­na­rak öz­ve­ri­de bu­lun­muş in­san­lar­dır.Nasıl unu­tu­ruz bun­la­rı,nasıl ba­si­te alı­rız an­la­mı­yo­rum. Hele ara­mız­dan ay­rı­lan­la­ra ta­rif­siz bir min­net bor­cu­muz var­dır.Belki de­de­miz,bü­yü­kan­ne­miz,an­ne­miz ba­ba­mız ,tey­ze­miz­dir.?Mezar zi­ya­re­ti­ni de hep yan­lış
kav­ra­mı­şız. Sa­nı­rız ki, me­za­ra git­ti­ği­miz­de ya­pa­ca­ğı­mız iş,önce bir Fa­ti­ha oku­mak,kbunu da kor­kunç ve ma­na­sı an­la­şıl­maz bir hızla ya­pa­rız ki,şen­geç­lik ve bık­kın­lık­tır bu.?Hele şu ka­dın­la­rın me­zar­lı­ğa gi­rer­ken baş­la­rı­nı ört­me­le­ri yok mu?Şa­şır­tır in­sa­nı. Ya­şa­yan­lar ara­sın­da sere serpe do­la­şır­ken,ölmüş in­san­la­rın hu­zu­ru­na sanki ör­tü­ne­rek çık­mak tuhaf ve ga­rip­ge­li­yor.Ölü bu yahu.?orada yatan kimse yok. 5-10 sene geç­miş­se ke­mik­le­ri bile yok.?Me­zar­lı­ğa,illa da,ölüye bir borç eda etmek gibi değil,öz­le­ye­rek,ha­tır­la­ya­rak ,rahat ve ha­ya­ta uygun giy­se­ler­le git­mek gerek.?Yani, ölüye saygı,onu dış­lan­mış gibi var­sa­ya­rak değil,içi­miz­de ve derin ha­tı­ra­mız­da ya­şar­mış gibi kabul ede­rek git­mek.
Diğer yan­dan, sözde me­zar­lı­ğa ölen için gi­de­riz. Ne var ki,buna bile kat­la­na­ma­yız.Sı­kın­tı­dan ölü­rüz. Hatta eli­miz­de te­le­fon­la, bir de me­zar­lık­ta
ol­mak­la iti­bar ka­zan­ma­ya ça­lı­şı­rız. Oysa,bu zi­ya­re­tin asıl ne­de­ni,dince ve sos­yal adet ola­rak, ken­di­mi­ze ha­ya­ta ve hayat son­ra­sı­na dair ders­ler,öne­ri­ler
çı­kar­mak­tır.En başta ergeç bizim de öle­ce­ği­mi­zi cid­den ha­tır­la­mak,ha­ya­ta daha iyi ve an­lam­lı bak­mak,zarar ver­mek­ten ka­çın­mak,güzel ve doğru
ya­şa­ma­ya bak­mak. Her anın ne kadar de­ğer­li ol­du­ğu­nu fark etmek. İkinci neden, me­za­rı su­la­mak,ot­la­rı te­miz­le­mek, bah­çe­van­lık yap­mak değil ke­sin­lik­le. Otu­rup me­za­rın kö­şe­si­ne, Orada yatan kimse, onun­la bir anı soh­be­ti ya­rat­mak,ha­yat­tay­ken yap­tık­la­rı­nı, söy­le­dik­le­ri­ni, şa­ka­la­rı­nı, esp­ri­le­ri­ni yad
etmek,ko­nuş­mak, an­lat­mak,gü­lüş­mek hatta.kı­sa­ca bir­kaç da­ki­ka bile olsa,onu ya­şat­mak,ya­şı­yor gibi his­set­mek.?Ve ay­rı­lır­ken de,, hoşça kal baba,anne,
de­de­ci­ğim, da­yı­cı­ğım, en kısa za­man­da yine ge­le­ce­ğim,unut­ma­yın tamam mı?” di­ye­rek sev­giy­le ve ka­çar­mış gibi yap­ma­dan ay­rıl­mak. Unut­ma­ya­lım,
halen ya­şa­mak­ta olan yaş­lı­la­rın ve ha­ya­ta veda etmiş ta­nı­dık­la­rın, geç­miş­te ve genç­li­ği­miz­de, ço­cuk­lu­ğu­muz­da, çok­tan unut­tu­ğu­muz ,du­rum­lar,olay ve ha­tı­ra­lar,ders­ler,ve öğüt­ler ol­muş­tur.He­pi­mi­zin yaşlı ve bü­yük­le­re karşı ger­çek­ten bizi çok et­ki­le­yen des­tek­le­ri,öne­ri­le­rii ,vefa ve min­net
borç­lan­dı­ğı­mız kat­kı­la­rı ol­du­ğu­nu hayat bo­yun­ca unut­ma­ma­lı­yız. İşte bay­ram bunun için güzel, bun­dan do­la­yı sa­bır­sız­lık­la bek­le­di­ği­miz bir zi­ya­ret günü ol­ma­lı. Hem ya­şa­yan bü­yük­le­ri­miz,hem ya­şa­ma­yan ta­nı­dık­la­rı­mız
için. 

Okunma Sayısı: 218