ADIYİTİK (Meç­hu­le mek­tup­lar)

İstek­li mi gel­dim sa­nı­yor­sun ben bu dün­ya­ya, bakıp da bu ken­dim­le ba­rı­şık ya­şan­tı­ma? Terin tuzu ka­rı­şır­ken sev­da­lı ba­kış­la­rı­ma, yal­nız­lık­lar ku­şa­tır­dı gün do­ğum­la­rı­mı... Ala­cak­lıy­dım! Ala­cak­lıy­dım bu dün­ya­dan, ala­cak­lıy­dım ya­şa­ma­dık­la­rı­mı. Yitik sev­da­la­rı­mı ala­cak­lıy­dım! ...
Ye­nil­gi­ler ku­şa­tır­ken ör­se­len­miş be­de­ni­mi, kimse, kimse tut­ma­dı uza­nan el­le­ri­mi...
Hüzün kı­yı­la­rın­da el sal­lar­ken ço­cuk­lu­ğum, kı­yı­sız kent­le­rin yağ­mur­la­rın­da ıs­la­nır­dım ya­lı­na­yak... Ay­dın­la­tır­dı çocuk odamı göğe çiz­di­ğim yıl­dız­lar. Gi­din­ce umut yüklü tren­ler, bo­şa­lır­dı re­sim­le­rim­de de­mir­den ray­lar...
Hangi ayak izin­de kaldı ço­cuk­lu­ğum? Ge­lecek düş­le­rim hangi yolun kı­yı­sın­da bek­li­yor, ge­ce­nin son oto­bü­sü­nü? Eri­şil­me­si güç öz­lem­le­ri hangi eba­bil kuşu yük­le­di ka­na­dı­na? Benim mi bu çığ­lık, yıl­dız­la­ra eri­şir? Ya­rı­nın kav­ga­sı yi­ti­rir gü­cü­nü,
düşen her tak­vim yap­ra­ğıy­la... Kaç yıl­dız çar­par acı­la­rı­ma şa­şı­rıp da yo­lu­nu? Bö­lü­nür acı­la­rım gece düş­le­rin­de. bir yağ­mur dam­la­sı sü­zü­lür, so­ğuk­tur ya­na­ğım­dan...
Ge­ce­nin pen­ce­re­si yu­tar­ken gü­ne­şi, güneş ba­tar­dı kar­şı­da­ki ko­nak­la­rın
pen­ce­re­le­rin­de... Yiter gi­der­dim ben kar­şı­lık­sız 'sevi'lerde, kı­zı­la çalan hüzün ka­ra­sı düş­ler­le. Uy­dur­ma, aya­küs­tü ko­nuş­ma­lar ya­ra­tır­dık, gö­rü­rüm umu­duy­la so­ka­ğı­nı­zın ba­şın­da akşam üst­le­ri, okul dö­nüş­le­ri… Açıp da ba­kar­dın bize cum­ba­lı evi­ni­zin tül per­de­si­ni. Gü­ler­din, göz­le­rin do­ğar­dı ge­ce­ye...
Genç­tik, okul yıl­la­rıy­dı. Gü­lüş­le­ri­miz ok­şar­dı bir­bi­ri­ni,
ko­şar­ken hüzün bi­tim­le­rin­de yürek atış­la­rı­mız. Ka­vuş­ma­nın yüz­yıl­lık se­vin­ci
bi­ti­rir­ken, göz ucuy­la öz­lem­le­ri par­mak uç­la­rı­mız de­ğer­di bir­bi­ri­ne ar­dı­mız­da hü­zün­le­ri bı­ra­ka­rak. Is­ka­lar­dı acı­lar bu kez, se­vinç­le­rin sar­ma­la­dı­ğı be­den­le­ri­mi­zi.
Yıl­lar geçti, ka­vu­şa­cak­tık...​Ol­ma­dı! ...
Acı­la­ra ya­zıl­dık uza­dık­ça ge­ce­ler. Avuç iç­le­ri­mi­ze ka­zın­dı yaz­gı­mız. Hü­zün­süz hücre kal­ma­dı be­den­le­ri­miz­de. Alay­lar asılı yüz­ler! Tü­kü­rü­le­si yüz­ler! Gü­lüm­se­ye­rek iz­ler­ken bakış uç­la­rı­mı­zı, bakış uç­la­rı­mız de­ler­di na­mus­suz yü­rek­le­ri. De­ler­di de bir sızı el sal­lar­dı, sonu gel­mez ge­ce­ler­den.

Okunma Sayısı: 755