ADIM.. ADIM.. DATÇA

Foto: Reşadiye - Saniye teyzemin evi
Yıllardır "Datça Etnografya Müzesi" diye çırpınıp duruyoruz. Rantiye-şantiye işlerinden başını kaldırıp da bize kulak veren olmadı.
Anamın kardeşi, öğretmen emeklisi, yıllarca Datça hasreti çekmiş Saniye (Günay) teyzem, Reşadiye-Tepe Mahallesindeki evinde kendi şahsi gayretleriyle böyle bir müzenin sembolik de olsa temellerini attı.
Teyzemin evindeki, özellikle salonundaki her şey iğneden ipliğe orijinal ve etnografik. Teyzem bu şekilde geçmişteki Datça hasretini gidermeye, geçmişi yaşayıp huzur bulmaya çalışıyor. Gidin görün. Teyzemin bir acı kahvesini için, doyumsuz muhabbetine iştirak edin. Misafir ağırlamaktan hoşlanır.
Sembolik de olsa bir "Datça Etnografya Müzesi" kurulması için - hiçbir çıkar gözetmeksizin - yıllarca yetkili, etkili, bilgili ve ilgililerin kapısını aşındırdık. Yaza-konuşa ağzımızda tükürük, kalemimizde mürekkep bitti.
Eriştiğimiz nokta: "Deli, manyak, sıyrık, çizik, fıttırık Don Kişot" muamelesi görmek oldu.
Gün olur devran döner, belki ciddiye alınırız. Belki "Keser döner sap döner, gün gelir hesap döner" dedik.
Ama... Datça, sen sahipsizsin. Kaderin bu.
Kaderde varsa üzülmek, neye yarar üzülmek?
26-06-2024 

Okunma Sayısı: 303