ADIM.. ADIM D A T Ç A ..

Yok sayılan   mişli geçmiş..
Sındı köyü  ,Özger dermeni 
Mübadelede Datçalı Rumlar tası tarafı toplayıp gitmişti..
Özger dermenlerinin  daşları özgere rağmen dönmüyordu..
Datçalı çaresizdi..
Eli silah tutanlar  balkan harbinden itibaren, seferberlik, kurtuluş savaşı 
falan derken tam on yıl  cephelerde   kırılmıxşlar, 
ya şehit olmuşlar, ya gazi..
Yorgun argın Datçaya dönmüşler,
 sabanın kulpuna yapışmışlardı.
BUĞDAYI NEREDE ÖĞÜTÜCEKLERDİ.._?
Rumlara aitti böyle işler ve Rumlar gitmişti..
Sanat ve zanaat günahtı..
Müslümanlara ağanın ırgatlığıni yapmak  
sabanın kulpuna yapışmak 
Bir de geçi sürüsünün peşine takılmak kalmıştı..
Datçalılar bir çare düşündüler..
Muğla valiliğine toplu bir dilekçe verdiler..
Kendilerine özger ve  su dermenlerini işletmeyi 
öğretecek ustalar istediler..
Valilik anında gerekeni yaptı..
Galiba İzmir  Kara burun taraflarından  
bu işlerden anlayan ustalar gönderdi..
Öğrenmeye yatkın Datçalılar  eğitildiler..
Datça yarımadasına serpiştirilmiş
Rumlardan kalan  Özger ve su dermenlerinin
 daşları tekrar dönmeye..
Öğütülen unlar, ekmek börek, çörek 
,tepitme, yufka yapılmaya  başladı..
Bebelerin garnı  yımırtalı , peynirli  dürmelerle
Yağlı halkalarla, gıvrımlarla  , gevreklerle  
tekrar doyurulmaya başlandı..
Bunlar da..
Çocukluğumuzda..Şımardığımızda ..
Yemek -ekmek beğenmediğimizde.
İbret olsun diye...
Büyüklerimizin, dedelerimizin ninelerimizin 
kulaklarımıza fısıldadığı  anı kırıntıları işte...
Belki gelecek nesillere de 
F a y d a s ı -o l u r ....!
23-02-2025  

Okunma Sayısı: 281