SIN­DI­LI DİLBER TEY­ZENİN KEDİSİ (4)

--Dil­ber Teyze.. Bi­li­yo­rum ki  Datça es­ki­den mah­ru­mi­yet böl­ge­siy­di..​Her­ke­sin canı malı Al­la­ha ema­net­ti.. Ne mutlu sana ki: Datça öl­çü­le­rin­de eko­no­mik, sos­yal du­ru­mu yük­sek bir aile­den gel­me­sin.. ​Dat­ça'­nın biraz buruk biraz kırık acılı geç­mi­şin­den sen de na­si­bi­ni aldın..​Hele bir ev­cil­leş­tir­di­ği­niz vahşi ke­di­niz, Vaşak' ı biraz an­lat ­ta.. Sonra Datça ta­ri­hi­ne ışık tu­ta­cak ço­cuk­lu­ğu­nu­za de­rin­le­me­si­ne da­la­rız..​ Hele bir ke­di­ni anlat..
--De­de­min ölü­mün­den sonra tek­rar evi­mi­zi mekan tutan ke­di­miz ile pek iyi an­laş­tık dost olduk. Kar­deş olduk.. İkimiz de ço­cu­ğuz..​Beden di­liy­le ve göz ile­ti­şimiy­le an­la­şı­yo­ruz..​Rah­met­li babam M.​Kemal Demir ' de bu Ata ya­di­ga­rı ke­di­mi­zi sa­hip­len­di..
--Vah­şi ke­di­miz, evcil kedi oldu..​Ba­bam­la ve be­nim­le yatıp kal­kı­yor..​Ba­ba­mın ve benim di­zi­mi­zin di­bin­den ay­rıl­mı­yor..​Evi­miz­de kö­pe­ğe ih­ti­yaç kal­ma­dı. Öyle güçlü se­zi­le­ri var ki..​Evi­mi­ze ya­na­şan ki­şi­ler, hay­van­lar dost mu .. düş­man mı.. hemen se­zi­yor ve hı­rıl­tı­lı, gü­rül­tü­lü se­siy­le ver­yan­sın edi­yor.. Hane ef­ra­dı­nı, ge­le­ni gi­de­ni uya­rı­yor..
--Za­man içer­isin­de bü­yü­dü ser­pil­di.. Ku­lak­la­rı dik­leş­ti. Tüy­leş­ti. Kuy­ru­ğu yer­ler­de sü­rü­nür oldu.. Adeta ken­di­ne geldi. Ir­kı­nın vah­şe­ti­ni ser­gi­le­me­ye baş­la­dı. ​Rah­met­li babam M.​Kemal Demir ve benim ço­cuk­luk ha­lim­le ara­mız­da­ki duy­gu­sal ve sev­gi­sel bağ ke­li­me­le­re sığ­maz..
--Ve der­ken...1940.lı yıl­la­rın son­la­rın­da ol­ma­lı.. Sındı kö­yü­müz Yaka kö­yün­den ay­rı­lıp müs­ta­kil köy oldu. Güle oy­na­ya yeni muh­ta­rı­mı­zı seç­tik.  Kö­yü­mü­ze okul lazım.. Yu­ka­rı­da­ki evi­mi­zi rah­met­li babam M.​Kemal Demir okul ola­rak tah­sis etti..​Milli eği­tim hiz­me­ti­ne verdi. Başka bir ata evine ta­şın­dık. Çeşme köye gidip gel­mek­ten kur­tul­duk. İlk okul dördü ve beşi bu­ra­da ,doğup bü­yü­dü­ğüm evde oku­dum. Daha son­ra­la­rı şim­di­ki oku­lu­muz inşa edil­di.. Orası da ayrı bir fa­sıl­dır.
İster ina­nın ister inan­ma­yın. Doğup bü­yü­dü­ğüm evin okul ol­ma­sın­dan en fazla mutlu olan vahşi ke­di­miz K U L A K tı. ​Kulakla­rın­da­ki di­ki­ne tüy­le­rin ze­ra­fe­ti ne­de­niy­le ona bu adı ver­miş­tim..
Her gün be­nim­le bir­lik­te sı­ğın­dı­ğı , son­ra­dan okul olan doğup bü­yü­dü­ğüm Ömer ağa evine gelip gi­di­yor ve beni dik­kat­li­ce göz­lü­yor­du...(sü­recek)

Okunma Sayısı: 2471