KURTULUŞTAN KURULUŞA (14)

Padişah Vahdettin , Mustafa Kemal için görüşmek için haber yolladı. Mustafa Kemal annesinin evinde son hazırlıkları yaparken, orada bulunan, sadrazamlıktan istifa eden, İzzet paşa; uzun sohbetin bir anında şunları söyledi:

-Aman dikkatli ol! Vahdettin çok korkak olmakla birlikte, çok kurnazdır da!...

Tüm hazırlıkları bitirip, padişahla görüşmeye çıkmak üzereyken, kapıda annesini gördü. Zübeyde Hanım tedirgin ve korkulu gözlerle Mustafa Kemal'e bakınca, Mustafa Kemal:

-Korkmayın anne, bir şey değil. Vahdettin'le kavgaya değil, görüşmeye gidiyorum. Birkaç gün önce randevulaşmıştık.

Zübeyde Hanım:

-Aman Mustafa'm, dikkatli ol. Bütün büyük adamları toplayacaklarmış diyorlar! Elin etlisine, sütlüsüne karışayım deme. Başına bir şey gelmesin ne olur…

-Korkma anne, bugün için beni düşman belleyen kimse yok. Ben İttihatçı değilim ki korkayım. Ben her zaman onların şahlarına meydan okumuşum. Enver, Talat, Cemal Paşa'ların kaçıp gitmesi, şimdi tüm belayı ötekilerin üzerine yıktı. Şehirde bir İttihatçı avıdır gidiyor. Gerçi, Hürriyet ve İtilafçı'lar bana da İttihatçı gözüyle bakıyor, ama padişah aynı görüşte değil.Almanya'ya birlikte yaptığımız yolculukta  bana sempatiyle yaklaştı. Belki beni de kendi adamları içine katmak istiyor. Beni" Aslan yeleli Paşam", Namağlup Kumandanım" diye çağırıyor. Ben de onun bu sempatisinden yararlanarak memleket sorunlarını konuşmak istiyorum.

Zübeyde Hanım, üsteleyerek;

-Kendine dikkat et Mustafam, kendine dikkat et, zamanlar çok kötü!

-Anne korkma diyorum sana ben. Yaş tahtaya basacak adam mıyım ?

Bunları söylerken, annesini aynanın karşısına getirdi.

-Bak anne ne kadar sana benziyorum. Kaş, göz, dudaklar vs… Eğer sen kadın olmasaymışsın, bir Anafartalar Kahramanı, bir Mustafa Kemal doğmazdı.Ama sen de mutlaka çok üstün bir insan olur çıkardın. Ama şimdi yalnız hem bir kadın, him bir annesin. Bunun için de haklı olarak korkuyorsun..

Zübeyde Hanım, korkularının nedenini açıklıyormuş gibi, Mustafa kemal'e dönerek:

-Mustafacık, belki sen hatırlamazsın. Ama ben çok iyi hatırlarım o günleri. Yeni mezun olmuştun. Selanik'e tayin edilmiştin. Orada diğer arkadaşlarınla padişahımız Abdülhamit'i devirmek için toplantılar yapıyordunuz.

Sizin tüm dediklerinizi kapı arkasından duymuştum. Yedi evliya kuvvetindeki padişahımızı devirmek için konuşuyordunuz. Arkadaşların gittikten sonra sana uzun uzun öğütler verdim. Ama dinletemedim.

Mustafa Kemal şöyle yanıt verdi:

-Evet, yedi evliya kudretinde padişaha tabii ki çatılmaz." İnsanın dili tutulur, elleri kurur "demiştin. Ama anne, kısa bir süre sonra biz yıktık o padişahı! Tahtını başına geçirdik! Kendisini de Selanik'e götürüp, hapsettik. 

Zübeyde Hanım:

-Mustafa'm, sakın yeni padişahımıza da , kafa tutayım demeyin. Bak Enver'le Niyazi iflah oldu mu? Birisi gencecikken vuruldu, öbürü de vatandan kaçtı gitti. O da artık iflah olmaz. Aman oğlum, zaten seni sever padişahımız. 

Mustafa Kemal, annesi konuşurken, bıyık altından tatlı tatlı gülüyordu.

-Evladım, siz acemisiniz. Yaptığınız işlerden beni mutlaka haberdar edin…Gizli şeylerinizi bana verin. Çok gençsiniz, çabuk mahvolursunuz. Bana kızma e mi? N'apayım, biricik oğlumsun!

-Anneciğim, bu işler almış başını yürümüştür. Ben namuslu bir vatansever olarak, bu işlere katılmak zorundayım. Beni bu işlerden men eder misin?

Zübeyde Hanım, oğlunu biliyordu. Kararını verince dönmezdi..

-Hayır evladım. Ben, senin gibi okumadım. Sizin işlerinize aklım ermez. Yalnız ana kalbi taşıyorum. Onun için dikkat et,esas olan bir işi başarmaktır. Başarılı olmaya çalışın.