KNİDOS ASLANI DERTLİ..(4)

(Kni­dos ka­zı­la­rı-1858 )
Sara Esin­le Kni­dos as­la­nı tam mu­hab­be­ti ko­yu­laş­tır­mış­ken, İsveç­li bir tu­rist ka­fi­le­si yan­la­rı­na geldi. Kni­dos as­la­nı­nı hay­ran­lık­la sey­ret­ti­ler ve Kni­dos'un Yu­na­nis­tan'da mı ? Tür­ki­ye'de mi ? ol­du­ğu­nu tar­tış­ma­ya baş­la­dı­lar..
Ko­nu­ya hemen mü­da­ha­le eden Sara Esin, İsveçre­cesini dök­tü­re­rek, Kni­dos as­la­nı hak­kın­da ay­dın­la­tı­cı bil­gi­ler verdi..​tartış­ma­yı nok­ta­la­dı.
K.​As­la­nı :
-Hani sen Türk'­tün ?
S.​Esin :
-Ba­bam Türk ,anam İsveç­li..
K.​As­la­nı :
-peki sen ken­di­ni ne­re­li his­se­di­yor­sun..?
S.​Esin :
--D A T Ç A L I ...
Datça has­re­tiy­le yanıp tu­tu­şan Kni­dos as­la­nı' nın göz­le­rin­den iki damla yaş sü­zü­lü­ver­di...
S.​Esin :
--Ço­cuk­lar gibi ağ­la­yıp sız­la­yıp durma..​Datça­mı­za mü­ze­mi­zi ku­ra­lım, seni bu gur­bet el­le­rin­den kur­ta­ra­ca­ğız.. Öz va­ta­nı­na ka­vuş­tu­ra­ca­ğız..
Bu ha­be­re ço­cuk­lar gibi se­vi­nen Kni­dos as­la­nı ,far­kın­da ol­ma­dan ani­den yine Dat­ça­lı­la­şı verdi..
--O LU -G İ D E... O L U-G İ D E ..
S.​Esin :
--Ha­di hadi..​Datça­lı­laş­ma­yı, kay­tar­ma­yı bırak ta..​Ken­din­den bah­set­me­ye devam et..
K.​As­la­nı :
--Bi­raz önce söy­le­di­ğim gibi gü­neş­te ger­çek aslan rengi gibi sa­ra­ran ,bal ren­gi­ni alan p e n t e l i k o n mer­me­rin­den imal edil­dim. On bir ton ağır­lı­ğın­da, 2.89 metre uzun­lu­ğun­da, 1.82 metre yük­sek­li­ğin­de­yim..
Benim za­ma­nım­da Kni­dos kenti tam bir bilim ve sanat mer­ke­ziy­di.. Dö­ne­min hey­kelt­raş­la­rı beni öyle bir yont­tu­lar, ya­rat­tı­lar ve Kni­dos , a s l a n l ı - b u r u n daki ka­idem üze­ri­ne öyle bir oturt­tu­lar ki.. De­niz­den gö­rü­nü­şüm ol­duk­ça hey­bet­li ve ür­kü­tü­cüy­dü..​Denizci­ler için tam bir n e v i g a s y o n gö­re­vi gö­rü­yor, on­la­ra yol gös­te­ri­yor­dum..
S.​Esin :
--De­niz­ci­le­re yol gös­ter­men için göz oyuk­la­rın­da gece gün­düz par­la­yan fos­for ol­du­ğu söy­le­ni­yor..
K.​As­la­nı :
--Ha­yır .. hayır.. Ke­sin­lik­le yalan.. O dö­nem­de benim gibi hey­kel­le­rin göz çu­kur­la­rı­na l a p i s- t a ş ı veya y a k u t yer­leş­ti­rir­ler­di..​Benim göz­le­rim ise sa­de­ce çu­kur­du..​Ama hey­kelt­raş­lar bu çu­kur­la­rı öyle bir oy­du­lar ki.. Gü­neş­te ışık oyun­la­rıy­la tam bir ür­kü­tü­cü aslan gözü olu­şu­yor­du...​Amaç biraz da Kni­dos'a de­niz­den sal­dı­ra­cak­la­rı ür­küt­mek, kor­kut­mak­tı...
S.​Esin :
--Vay be.. şu ha­lin­le hiç de ür­kü­tü­cü gö­rün­mü­yor­sun..​Diş­le­ri dö­kül­müş, ye­le­si kı­rar­mış aslan gi­bi­sin..
K.​as­la­nı :
--Ne ya­pa­lım... Ta­bi­at hük­mü­nü icra edi­yor.. Yaş­lan­dık..2.200 ya­şın­da­yım. Seni de gö­re­ce­ğiz.. Zaman en büyük hakim..(sü­recek).

Okunma Sayısı: 2275