HAFTA BAŞI

    Hayat sev­mek­le baş­lar. Sevgi yoksa mut­lu­luk ta yok­tur. Büyük mu­ci­ze­ler, büyük sev­gi­le­rin ese­ri­dir. Yü­re­ğin­de sevgi bü­yü­ten in­san­la­rın yüz­le­rin­de hep gü­lüm­se­me var­dır. Onlar, in­sa­na hep po­zi­tif ener­ji ak­ta­rır­lar. Yaşam, ken­di­mi­ze bit­me­yen bir yol­cu­luk­tur. Ken­di­miz ola­bil­me­yi ba­şar­dı­ğı­mız­da ancak, ay­na­da­ki yü­zü­müz bizi yan­sı­tır. Ar­tı­la­rı­mız­la ek­si­le­ri­miz­le, ha­ta­la­rı­mız­la ba­şa­rı­la­rı­mız­la ken­di­mi­zi ka­bul­le­nip var­lı­ğı­mız­dan se­vinç duy­du­ğu­muz­da ve ken­di­mi­zi ger­çek­ten sev­di­ği­miz­de ken­di­miz ol­ma­yı ba­şar­mı­şız de­mek­tir.

    Sev­gi­siz­lik bizi kor­ku­la­ra taşır. Sevgi ve korku yaşam te­ra­zi­si­nin iki ke­fe­si­dir. Ağır­lık ne­re­dey­se diğer ta­ra­fın­dan uzak­la­şı­rız. Ölüm kor­ku­su, sahip ol­duk­la­rı­mı­zı yi­tir­me kor­ku­su, terk edil­me kor­ku­su, yal­nız kalma kor­ku­su, al­da­tıl­ma kor­ku­su. Bu kor­ku­lar bizi, sı­ğı­na­cak ko­ru­nak­lar ara­ma­mı­za neden olur ve ba­ğım­lı­lı­ğı­mız artar. Ken­di­miz ol­mak­tan uzak­la­şı­rız.

    Zaman zaman düş­tü­ğü­müz bu çık­maz­lar­dan, kor­ku­nun ye­ri­ne sev­gi­yi ko­ya­rak kur­tu­lu­ruz. Her şeyi sev­mek, in­san­la­rı, do­ğa­yı, ha­ya­tı sev­mek hem de son­suz bir sev­giy­le sev­mek kor­ku­la­rı yok et­me­nin en kolay yo­lu­dur. Hata çev­re­miz­de­ki iyi kötü tüm in­san­la­rı sev­mek ayırd et­me­den sev­mek. Bir bilge, “ Çev­re­miz­de­ki iyi in­san­la­rı, bize iyi­lik yapan in­san­la­rı, sev­mek ko­lay­dır. Önem­li olan bize zarar veren, kö­tü­lük ya­pan­la­rı sev­mek­tir.

    Sevgi pay­laş­tık­ça ço­ğa­lır. Sev­gi­nin ol­du­ğu yerde korku yaşam bu­la­maz.

    Ye­ter­li bir sev­gi­nin üs­te­sin­den ge­le­me­ye­ce­ği zor­luk, aşa­ma­ya­ca­ğı engel yok­tur. Sı­kın­tı­nın, prob­le­min kök­le­ri­nin ne denli de­rin­de, gö­rü­nü­şün ne kadar ümit­siz ol­du­ğu­nun önemi yok­tur. Ye­te­rin­ce sevgi her şeyi çö­ze­cek­tir. * Se­vil­mek, in­sa­nın ala­bi­le­ce­ği en de­ğer­li ar­ma­ğan­dır.  

    * Sev­gi­nin ol­du­ğu yerde, ek­sik­siz güven var­dır. * Yer­yü­zün­de­ki en yal­nız yer, için­de sev­gi­nin ol­ma­dı­ğı insan yü­re­ği­dir. 

    * Sevgi en ümit­siz an­la­rı­mız­da sı­ğın­dı­ğı­mız ce­sa­ret­tir. 

    * in­san­lar köprü kur­mak ye­ri­ne duvar ör­dük­le­ri için yal­nız­dır­lar. 

     * Düş­man­la­rı­nız­dan kur­tul­ma­nın yolu, on­la­rı ar­ka­daş edin­mek­tir. İnsan sev­gi­si­ni Rıfat Ilgaz’ın di­ze­le­rin­de­ki gibi bu denli güzel an­la­tan bir şiir var mıdır bi­le­mi­yo­rum.

    Son Şi­irim Elim bi­ri­ne değ­sin/ Isı­ta­yım üşü­düy­se/ Boşa git­me­sin son sı­cak­lı­ğım.?

    Sev­giy­le ka­lı­nız…

Okunma Sayısı: 10867