DATÇA'NIN GİZEM­LERİ..(1)

Tek ba­şı­nay­dı ve orada kor­ku­suz­ca,
ve ken­din­den emin de­ni­ze dal­mış­tı..
Belli ki kar­ma­ka­rı­şık­tı..
Ef­ka­rı uzak­lar­dan oku­nu­yor­du..
Ve ga­li­ba ya­şa­mın acı­ma­sız rüz­gar­la­rı
üze­ri­ne esmiş.
Onu bir yer­le­re doğru sü­rük­le­yip git­miş­ti. Ama bol­do­zer gibi eze­me­miş­ti.. Güçlü kim­li­ğiy­le yaşam denen acı­ma­sız­lık­lar, çar­pık­lık­lar gir­da­bın­da sav­ru­lup gi­di­yor­du...
Hiç te ya­kı­nır bir hali yoktu..
Mağ­rur ve ka­de­re boyun eğ­miş­ti..
Datça'nın say­gın bir aile­si­nin sul­bün­den
gü­nü­müz nizam ve in­ti­za­mı­na göre (böyle in­ti­za­mın adı bat­sın)
g a y r ı - m e ş r u doğ­muş, ba­ba­sı ta­ra­fın­dan inkar edil­miş,
inat­la di­re­nip, olayı güya Tür­ki­ye'­nin ada­let da­ğı­tan mah­ke­me­le­ri­ne
in­ti­kal et­tir­miş ,
bir nevi şah­sı­na mün­ha­sır Hava kı­zıy­dı....
Gu­rur­la ve inat­la bu kim­li­ği­ni ta­şı­yor
ve her­ke­se ifşa edi­yor­du..
Böyle bir kim­lik­ten ve gös­te­riş­ten et­ki­len­me­mek müm­kün de­ğil­di..
Her­kes­ten ve her şey­den kaçan mi­za­cım beni ora­la­ra kadar sü­rük­le­miş.. İçine ka­pan­mış çorak ve çolak halim..​ Beni bu garip ve çıl­gın hali havva kı­zı­na doğru sü­rük­lü­yor­du..,
İkimiz de yal­nız­dık ve yal­nız­lı­ğın gir­da­bı­na ka­pıl­mış­tık..
Öyle bir çe­kim­di ki..​Birlik­te­li­ği­miz ka­çı­nıl­maz­dı ..​Ve ben ya­nın­day­dım..
An­ten­le­ri­mi so­nu­na kadar açıp sor­dum..
--Kim­ler­den­sin.. ve niçin yal­nız­sın..
İbret­lik ce­vap­lar verdi..
--Se­nin Avu­kat ol­du­ğu­nun far­kın­da­yım..​Gayrı meşru bir Dat­ça­lı ola­rak kar­şın­da­yım..
Off da of... ye­ni­lir yu­tu­lur gibi bir cevap de­ğil­di..
Ve ben.. Dat­ça­lı bir adem­cik ola­rak..
ka­yıt­sız kal­mam müm­kün de­ğil­di..
Zaten de­li­nin te­ki­yim..
--An­lat ba­ka­lım..​dedim..
Ve o hiç üşen­me­den an­lat­tı..
bende din­le­dim..

Okunma Sayısı: 2340