DATÇALI SABIR AĞACIMIZIN ÖYKÜSÜ..(3)

Reşadiye Mahallesi Tepe Mevkii'ndeki geçmişten kalan sabır ağaçlarımızın resmini çekmek için biraz dolaşınca, rahmetli nur yüzlü Havva büyük ninemin (annemin nenesi) çocukluğumda bana Arapça namaz duaları öğrettiği evinin yıkık dökük halini, etrafındaki sabır ağaçlarının yalnızlığını görünce dayanamadım doğrusu.

O Havva nineciğim ki; çocukluğumda hiç ama hiç gözümün önünden gitmezdi. Akşam üzerleri oralarda yayılan koyunlarını evinin altındaki dama kapattıktan sonra yüksekçe bir kayanın üstüne oturur, çok çok uzaklarda sisler içinde görünen çocukluğunun, gençliğinin geçtiği Rodos adasına doğru nemli gözlerle dalar giderdi. Beni kucağına oturtur, yüzümü ve saçlarımı okşar, "Bubacığım, Rodos'ta candırma çavuşuydu. Onun sayesinde yelkenli ile on iki adanın hepsini dolaştım yavrum" derdi. Yaşlı gözlerle ve yanık sesiyle Türkçe-Rumca karışık türküleri mırıldanırdı. 90 küsur yaşındaki o ırametli anı, şu anda bunları yazarken bile gözlerimi nemlendiriyor.

Ben 4-5 yaşlarında iken, bu harabeye dönmüş kırık dökük evde beynime kazınan Arapça namaz duaları hala aklımdadır. Dini inancım sıfırın altında olmasına rağmen paniklediğim zamanlarda o dualara sığınırım. "Sahtekarlık" mı diyeceksiniz? Bu günkü "Siyasi İslam, Ticari İslam" sahtekarları, şarlatanları yanında benim sahtekarlığım solda sıfır kalır.

Yazımızın başlığını değiştirip, sabır ağacını bahane ederek Datça'nın yakın tarihinin karanlık koridorlarında el yordamıyla biraz dolaşmaya karar verdim. Dün oralarda dolanırken, anılar deryasına dalıp yine gözlerim nemlendi. "Şu yıkık dökük, kırık buruk geçmişimize bak... Datçalı geçmişine neden sünger çekmek istiyor? Acaba geçmişte yaşanmış acıların, geçmişin yaşam kavgasının zorluklarının bunda payı var mı?" diye çok düşündüm. Sebebi ne olursa olsun, "Geçmiş geçmiştir" deyip geçmişten kalan kültürel değerlerimizi yok etmemek, onlara sahip çıkmak lazım. Ağaçlar bile köklerinden besleniyor.

Kocaman bir ne yse... Biz çocukluğumuzda yapraklarının üzerine isimlerimizi yazarak, adımızın, bedenimizin, ruhumuzun yaprakla birlikte büyümesini beklediğimiz sabır ağacımızın öyküsünü Petrium'u Bodrum yapan rahmetli Halikarnas Balıkçısı'ndan dinlemeye devam edelim.

"Sabır direğinin her dalının üst taraflarında sarı alevler yanar... İşte sabırlığın göğe, maviliklere yükselttiği koca şamdan. Sabırlık bütün canını bu çiçeğe verdiği için ölür. Ama adı üç bin yıldan beri 'Ölümsüz'dür."

Hadi bakalım. Biraz da kitabi takılıp ana vatanı Güney Amerika olan, Aztek kültüründe ve dininde önemli görevler üstlenmiş bu efsunlu bitkimize Antik Yunan mitolojisindeki "Agave" yarı tanrısının (diyelim) adı neden izafe edilmiş, biraz da bunlara takılalım.

(Sürecek)

Not: Biz Datçalılar sabır'a belli bir yaştan sonra ortasında yükselen direk nedeniyle "Sabır ağacı" deriz.

Okunma Sayısı: 236