Datça Kazan Betçe Kepçe Datça Kazan Betçe Kepçe

On yıl kadeh tokuşturduğum Can Yücel'le anılarımı, övünç vesilesi gibi anlatmayı pek sevmiyorum. Ama bugün, içtenliğine inandığım iki bayan arkadaş Reşadiye kahvesinde otururken ısrar edince... dayanamadım doğrusu. Birkaç anımızı naklettim.
"Sözler, buz üzerine yazılan yazılar gibi silinir gider" derler. Neticede Can baba topluma mal olmuş, tarih sayfaları arasında çoktan yerini almış bir insan. Birlikte birkaç anımı paylaşarak geleceğe intikal ettirmekte yarar gördüm.
Can baba... bilinenin aksine, yerel siyaseti, parti münakaşalarını, ideolojik çekişme ortamlarını falan hiç sevmezdi. Hele hele, sol içerikli kitaplardan ezberledikleri pasajları tekrar edip durarak solcu geçinen kimseleri, kendine özgü yöntemlerle sustururdu.
Ama siyaset felsefesine daldık mı... Niccolo Machiavelli'nin siyaset biliminin pratik mantığından girer, John Locke'nun klasik liberalizminden çıkardık.
En nefret ettiği şeylerden biri de futbol takımı çekişmeleriydi.
Aktaracağım anı biraz kaba saba, belden aşağı ama... Ne yapayım... "Can baba asla öyle şeyler yapmaz" mı diyeyim. Bunun gibi birlikte daha neler yaşadık neler... Bir eşref saatime denk gelirse anlatırım...
Soğuk bir kış günü yine fotoğraftaki gibi her zaman takıldığımız İsveçli Mehmet (Akgüder) abimizin mekanında, Kristina barında demleniyorduk. Kerli ferli, tahsilli kültürlü ama futbol hastası iki zat-ı muhterem, sorgusuz sualsiz masamıza çöküverdiler. Hal hatır sorma faslından sonra başladılar Fenerbahçe-Beşiktaş kavgasına... Susmuyorlar da... Can baba sinir oldu ama belli etmek istemiyor.
Derken bizimkiler işi iyice azıttılar... Neredeyse kavga edecekler... Bu hengâme arasında birisi Can babaya "Sen hangi takımı tutuyorsun, Baba?" sorusunu sormak gafletinde bulunmaz mı?
Can baba bütün heybeti ve ciddiyetiyle ayağa kalktı. İri kemikli ellerini apış arasına soktu. Takımlarını tutar gibi yaparak başladı sallamaya...
"BEN KENDİ TAKIMIMI TUTUYORUM."
İlahi Can baba... mübarek insan... Nurlarda yat...
08-05-2024 

Okunma Sayısı: 363