Çekirdek aile

Evlerimizdeki yemek masaları değişti önce; her evde en az sekiz kişilik ve muhtemelen kare yemek masaları olurdu. Üstelik herkesin oturacağı yer belliydi. Büyükbaba, büyükanne, Teyze, hala, amca, dayı ve sıkça gelen misafirler...
Sonra koltuk takımları değişti; neredeyse tüm koltuk takımları bir üçlü, bir ikili, iki berjer ve mutlaka bir de puftan oluşurdu. Misafirler evin salonunu doldurur, yemek masasının sandalyeleri boşluklara yerleştirilirdi. 12 kişilik çatal kaşık takımları da tencereler de küçüldü ve sonra ya büyükler gitti ya da onlardan ayrı evlere çıkıldı. Zamanla misafirlikler de bitti nihayet çekirdek aileler olduk.
Çocuklarını özgürce ve kendince büyütmek isteyen yeni nesil anne ve babaların, eski kafalı ebeveynlerin nasihatlarını dinlemeye bile tahammülleri yoktu artık. Sanki onlar, evlatlarının özgür, iyi eğitimli, sağlam kişilikli, dolu dolu hayatlar yaşamasını istememiş ve bunun için çaba sarf etmemiş gibi…
Dünya değişmişti ve ayak uydurmak gerekiyordu. Yenilikçi, modern, Avrupai, özgür çocuk yetiştirmek, tecrübe ile hesapsız sevgi ile tedbir ile büyütüldüğünü unutan anne babaların yeni yol haritası oluvermişti. Hayat şartlarının zorluğu göz ardı edilemezdi bu küçülmenin nedenleri arasında ancak; kültürel değerler, ananeler, vefa derken insanları güçlü kılan aile bağları da zedelenmeye başlamıştı. Amca, dayı sıradan adamlardı, hala, teyze ebeveynlerin akrabası, kuzenlerle ilişkiler ise komşu çocuğu samimiyeti ile sınırlıydı. 
Gönüllü ya da mecburi yalnızlaşmaya başladı yeni kuşaklar. Bunun sebebi belki de küçülen koltuk takımları değildi ama samimiyeti ve güveni elimizden almaya yetmişti o asosyalleşmeler. 
Kaybettiğimiz tüm değerlerin sebebi ekonomi olabilir mi gerçekten. Samimiyet, güven, sadakat, vefa da buna kurban edilebilir mi… 
Televizyonlara ve ardından sosyal medyalara tercih ettiğimiz gerçek insan ilişkilerinin de sebebi gelir düzeyimiz midir? 
Her kuşak kendi içinden sayısız cevher çıkardı ve bunların çoğu geçmişleri ile geleceği birbirinden ayırt etmeden başarılarını perçinlediler. 
Bir kuşak da var ki; En sevdikleriyle bile bir araya geldiklerinde ellerinde düşmeyen cep telefonları ile o en kıymetli zamanları nasıl da boşa harcadıklarını anladıklarında telafi edecek fırsatları bile olmayacak. Üstelik iki selfie ile sınırladıkları bu teknoloji ile 1969 yılında ‘AY’a gidildiğinin farkında bile değiller...
Her sabah anne dua ve nasihatiyle uğurlanmanın verdiği huzuru, her tasada, dertte, arkanızda dimdik duran babanın verdiği güveni, kendinize bile anlatamadığınız binlerce duyguyu bir çırpıda anlattığınız kardeşin verdiği içtenliği elimizden almaya hayat şartlarının gücü yeter mi…

Okunma Sayısı: 696