ATATÜRKÇÜ DÜŞÜNCE DERNEĞİ GENEL MERKEZİ BASINA VE KAMUOYUNA “AH MUSTAFA KEMAL, MUSTAFA KEMAL…”

“…Türk ordusunun bir taarruz savaşına giremeyeceği fikri, bizim kuşağımız için
değişmez gerçeklerden biri idi. Ordumuzun kahramanlığına bel bağlardık, fakat onun ancak
savunma mucizeleri verebileceğini sanırdık. Rumca gazetelerin haberi ile merakımız biraz
azalsa bile kaygımız ateş gibi yanıyordu. Zaman geçtikçe umutsuzluğumuz arttı. Bir iki
kasaba alıp durmayı nimet saymaya başlamıştık… Akşamüstü Büyükada’ya gidiyordum. Güverte tıka basa dolu. Türkçe konuşmayanlarda birbirinin sözünü kapan bir sevinç var. Sadece bu sevinç bizi yıkmaya yeterdi. “Ne olmuştu?” diye sormaktan korkuyorduk. Bir fena şey vardı. Kimseye bir şey sormadan onu zihnimizde hafifletmeye uğraşıyorduk. İhtimal
durmuştuk. Belki de bir iki noktada gerilemiştik. Ordu bozulmamışsa bundan ne çıkardı? Yunanlar da artık bitkin bir halde değil miydiler? Aşağı yukarı bir uzlaşma yapabilirdik. Bu
da elbette Sevr anlaşmasından daha iyi olurdu… Fakat içimizdeki sorunun kimseden
aramaya cesaret edemediğimiz cevabı kendiliğinden yayılıverdi: Başkomutan Mustafa Kemal Paşa bütün karargâhı ile beraber esir olmuş… Keder insanları öldürmez derlerse bu söze inanın. Kalp denen şeyin ne dayanıklı bir
maddeden yapılmış olduğunu ben, o akşamüstü Büyükada vapurunun güvertesinde
öğrendim… Türkleri Büyükada Yat Kulübünden kovmuşlardı. Ada sokakları çoluk çocuğun
çığlıklarıyla geçilmez hale gelmişti. Ölümü bir uyku gibi arayarak sabahı ettik. İlk vapurun narak, iki büklüm köprüye indik. Bütün Türkleri yas içinde
bulacağımı sanıyordum. Meğer ne kadar soysuzluğa uğramışız. Acaba sokaktakilerin hepsi şu veya bu “muhipler” cemiyeti üyeleri mi? Bizimkiler utançlarından evlerinde mi kalmışlardı? Bu gülüşler, bu çırpınışlar, bu el sıkışlar ne idi? Meğer bütün karargâhı ile Başkomutan Mustafa Kemal değil, Yunan Başkomutanı Trikopis esir olmuş… Size kalbin ne kadar dayanıklı bir maddeden yapılmış olduğunu yukarıda söylemeseydim burada
söylerdim. Bir çocuk gibi sıçramaya başladım. Habere, havadise, telgrafa koşuyorum. Yunan ordusunu yok etmişiz, İzmir’e iniyormuşuz… Ben ömrümde hiçbir edebiyat eserinde,
ordulara ilk hedeflerinin Akdeniz olduğunu bildiren günlük emri okurken duyduğum zevki duymadım. Bu, bütün heyecanların üstünde bir heyecan veren, bütün şiirlerin üstünde bir şiirdi. Ne olmuştuk biliyor musunuz? Kurtulmuştuk. Ah Mustafa Kemal, Mustafa Kemal, sana ölünceye kadar o günün sevincini ödeyebilmekten başka bir şey düşünmeyeceğim.”
Bu satırları dudakları titreyip gözleri nemlenmeden okuyabilene ne demeli?
Yunan komutan ve siyasetçileri ile İngilizler başta bütün dünyanın saygıyla selamlayıp
büyüklüğünü teslim ettiği, Yunanistan ve İngiltere’de iktidarları devirip kimilerinin siyasi hayatlarını ve hatta yaşamlarını sonlandıran, mazlum milletlere bağımsızlık umudu olan, masa üzerinde çizilen küstah haritaları da, Osmanlı’ya kabul ettirilen Türk’ün idam fermanı
Sevr’i de çöpe atan, Lozan ve Cumhuriyet yolunu açan Başkumandanlık Meydan
Muharebesi Zaferi’ni, önemsizleştirmeye, unutturmaya çalışan Saray soytarıları, çakma tarihçiler ve destekçileri bilmelidirler, Tarih bilimdir, yalanlarla yazılmaz!
Bakın ne diyor Nazım Hikmet: “Türk Köylüsü
topraktan öğrenip kitapsız bilendir. Hoca Nasreddin gibi ağlayan Bayburtlu Zihni gibi gülendir. Ferhad’dır Kerem’dir ve Keloğlan’dır.
yol görünür onun garip serine, analar, babalar umudu keser, kahbe felek ona eder oyunu. Çarşambayı sel alır,
bir yâr sever el alır,
kanadı kırılır çöllerde kalır, ölmeden mezara koyarlar onu. O, «Yûnusû biçâredir
Baştan ayağa yâredir»,
ağu içer su yerine.
3 fakat bir kerre bir derd anlayan düşmeyegörsün önlerine ve bir kerre vakterişip «Gayrık yeter!…» demesinler.
bunu bir dediler mi, «İsrâfil sûrunu urur, mahlûkat yerinden durur», toprağın nabzı başlar onun nabızlarında atmağa. ne kendi nefsini korur, ne düşmanı kayırır, dağları yırtıp ayırır, kayaları kesip yol eyler âbıhayat akıtmağa”
Türk Ulusu, derdini anlayan Mustafa Kemal Paşa düşünce önüne ‘Gayrık yeter’ demiş,
ne kendi nefsini korumuş, ne düşmanı kayırmış, dağları yırtıp ayırmış, kayaları kesip yol
eylemiş, âbıhayat akıtmış, vatanını kurtarmış, bağımsızlığını kazanmış ve “Nemiz varsa,
bağımsız bir devlet kurmuşsak, hür vatandaş olmuşsak, şerefli insanlar gibi dolaşıyorsak, yurdumuzu Batı’nın, vicdanımızı ve kafamızı Doğu’nun pençesinden kurtarmışsak, şu denizlere bizim diye bakıyor, bu topraklarda ana bağrının sıcağını duyuyorsak, belki nefes
alıyorsak, hepsini, her şeyi 30 Ağustos Zaferi’ne borçluyuz.” dedirtmiştir Falih Rıfkı’ya. Ana bağrının sıcaklığını duyup şerefli insanlar gibi dolaştığımız bu toprağın kadın, erkek ve çocuk onbinlerce şehidin kanları ve canları ile vatan olduğunu hiç unutmayacağız. Atatürkçü Düşünce Derneği olarak; 30 Ağustos Zaferimizin 102. Şeref yılında, Kemalizm’in namus sesini bir sis çanı gibi yurdumuz semalarına asarak Yeniden Atatürk Cumhuriyeti’ne ulaşmak azim ve kararımızla Büyük Atatürk’ü, Kuvayı Milliye kahramanlarımızı, Gazi Meclis’in cefakâr mebuslarını, şanlı Ordumuzu, aziz şehit ve gazilerimizi minnetle, şükranla anıyor, manevi huzurlarında saygıyla eğiliyoruz. 30 Ağustos Zafer Bayramımız kutlu olsun!
Saygılarımızla.
ATATÜRKÇÜ DÜŞÜNCE DERNEĞİ
 GENEL MERKEZİ