AFFETMEK ÜZERİNE

    Af­fet­mek ken­di­li­ğin­den ol­ma­yan, yani bi­linç­li ola­rak ya­pı­lan, plan­lı bir sü­reç­tir. Ta­ma­mıy­la bir se­çim­dir. Af­fet­me­yi seç­mek, öfke, acı, üzün­tü, kız­gın­lık, kin, nef­ret gibi ne­ga­tif ener­ji veren duy­gu­lar­dan kur­tul­ma­mı­za ve iyi­leş­me­mi­ze yar­dım­cı olur. Öfke bizi kü­çül­tür­ken, nef­ret ya­şam­dan zevk al­ma­mı­zı, in­san­la­rın güzel yan­la­rı­nı gör­me­mi­zi en­gel­ler­ken, af­fet­mek kendi po­tan­si­ye­li­mi­zin öte­si­ne doğru ge­liş­me­ye ve ken­di­mi­zi ger­çek­leş­tir­me­ye gö­tü­rür. 

    Bi­ri­ni veya bi­ri­le­ri­ni ta­ma­men af­fet­ti­ği­miz­de sevgi ile dolu, sakin, ne­şe­li, daha mutlu ve hu­zur­lu bir yaşam ter­cih etmiş olu­ruz ve po­zi­tif duy­gu­la­ra yer aça­rız. Çünkü bize ağır­lık yapan tüm ne­ga­tif duy­gu­la­rı bı­rak­ma­yı se­çe­riz. Af­fet­mek geç­mi­şi de­ğiş­tir­mez ama ge­le­ce­ğin önünü açar, bu yüz­den de geç­miş­le ba­rış­mak ve hu­zur­lu bir yaşam için tek yol­dur. 

    Ancak ,“bi­ri­si­ni af­fet­mek'' ne an­la­ma gelir diye sor­du­ğu­muz­da, bazı ki­şi­ler­de,“o kişi bana her ne yap­tıy­sa kabul etmek''şek­lin­de yan­lış bir algı ola­bi­lir. 
Af­fet­mek, ki­şi­nin veya ki­şi­le­rin size yap­tı­ğı kötü dav­ra­nış­la­rı, yan­lış veya çir­kin olan ile­ti­şim bi­çim­le­ri­ni kabul etmek, ya da ki­şi­yi sev­mek ve ka­bul­len­mek değil, ne­ga­tif duy­gu­la­rı ve et­ki­le­ri­ni artık ta­şı­ma­ya­cak­sı­nız, ta­şı­ma­sı için o kişi veya ki­şi­le­re geri ve­re­cek­si­niz, tep­ki­siz­lik ge­liş­ti­re­bi­le­cek­si­niz de­mek­tir. 

    Af­fet­mek söy­len­di­ği kadar kolay ol­ma­dı­ğı için, af­fe­de­bil­me­yi ba­şar­mak da ol­duk­ça güçlü ve dö­nüş­tü­rü­cü­dür. Ön­ce­lik­le öz­gür­leş­ti­rir çünkü ne­ga­tif duy­gu­lar artık sizi aşa­ğı­ya çe­ke­mez; güç­len­di­ri­ci­dir çünkü ne­ga­tif duy­gu­la­rın yü­kü­nü atar ve ha­ya­tı­mı­za daha rahat ve kolay devam ede­riz. 

    Ancak baş­ka­la­rı­nı af­fe­de­bil­mek için önce ken­di­mi­zi af­fet­mek ge­re­kir. Bi­ri­ni veya bi­ri­le­ri­ni af­fet­me­di­ği­miz­de anah­ta­rı­nı sa­de­ce ken­di­mi­zin sak­la­dı­ğı kendi ha­pis­ha­ne­mi­zi ya­ra­tı­rız. Öfke, nef­ret, kin, in­ti­kam gibi duy­gu­la­rı ta­şı­dı­ğı­mız­da ze­hi­ri ken­di­miz alıp yine de o ki­şi­nin öl­me­si­ni bek­le­yen biri ha­li­ne ge­li­riz.Af­fet­mek ile il­gi­li oku­du­ğum güzel bir hi­ka­ye­yi pay­laş­mak is­ti­yo­rum siz­ler­le: Bir lise öğ­ret­me­ni bir­gün ders­te öğ­ren­ci­le­ri­ne bir tek­lif­te bu­lu­nur: “Bir hayat de­ne­yi­mi­ne ka­tıl­mak is­ter­mi­si­niz?''Öğ­ren­ci­ler çok sev­dik­le­ri ho­ca­la­rı­nın bu tek­li­fi­ni te­red­düt­süz kabul eder­ler. "O zaman" der öğ­ret­men : "Bun­dan sonra ne der­sem ya­pa­ca­ğı­nı­za da söz verin" Öğ­ren­ci­ler bunu da ya­par­lar.
 
     "Şimdi ya­rın­ki ödev­le­ri­ni­ze hazır olun. Yarın he­pi­niz birer plas­tik torba ve beşer kilo pa­ta­tes ge­ti­re­cek­si­niz!" Öğ­ren­ci­ler, bu işten pek bir şey an­la­ma­mış­lar­dır. Ama er­te­si sabah hep­si­nin sı­ra­la­rı­nın üze­rin­de pa­ta­tes­ler ve tor­ba­lar ha­zır­dır.
 
     Ken­di­si­ne me­rak­lı göz­ler­le bakan öğ­ren­ci­le­ri­ne şöyle der öğ­ret­men: "Şimdi, bu­gü­ne dek af­fet­me­yi red­det­ti­ği­niz her kişi için bir pa­ta­tes alın, o ki­şi­nin adını pa­ta­te­sin üze­ri­ne yazıp tor­ba­ya koyun." Bazı öğ­ren­ci­ler üçer-be­şer tane pa­ta­tes ko­yar­ken, ba­zı­la­rı­nın tor­ba­sı ne­re­dey­se ağ­zı­na kadar dol­muş­tur. 

    Öğ­ret­men, ken­di­si­ne: "Peki şimdi ne ola­cak?" der gibi bakan öğ­ren­ci­le­ri­ne ikin­ci açık­la­ma­sı­nı yapar:"Bir hafta bo­yun­ca ne­re­ye gi­der­se­niz gidin, bu tor­ba­la­rı ya­nı­nız­da ta­şı­ya­cak­sı­nız. Yat­tı­ğı­nız ya­tak­ta, bin­di­ği­niz oto­büs­te, okul­day­ken sı­ra­nı­zın üs­tün­de hep ya­nı­nız­da ola­cak­lar.'' 

     Ara­dan bir hafta geç­miş­tir. Ho­ca­la­rı sı­nı­fa girer gir­mez, de­ni­le­ni yap­mış olan öğ­ren­ci­ler şi­ka­ye­te baş­lar­lar: "Hocam, bu kadar ağır tor­ba­yı her yere ta­şı­mak çok zor." "Hocam, pa­ta­tes­ler kok­ma­ya baş­la­dı. Val­la­hi, in­san­lar tuhaf ba­kı­yor­lar bana artık. Hem sı­kıl­dık, hem yo­rul­duk." 

     Öğ­ret­men gü­lüm­se­ye­rek öğ­ren­ci­le­ri­ne şu dersi verir: "Gö­rü­yor­su­nuz ki, af­fet­me­ye­rek asıl ken­di­mi­zi ce­za­lan­dı­rı­yo­ruz. Ken­di­mi­zi ru­hu­muz­da ağır yük­ler ta­şı­ma­ya mah­kum edi­yo­ruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir iyilik olarak düşünüyoruz. Halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız  bir iyiliktir

Okunma Sayısı: 7320